ای دخـــت گــرامـي پـيمبر    اي سرّ رســول در تو مـضمر

در بـيت شريف وحي، خاتون    بــر چــرخ رفــيع مَجد اختر

اي شبه نبي به خلق واوصاف    اي نــور مـجسّــم مــصـوّر

اي خـــادم خــانه‌ي تـو حوّا    و اي حاجــب درگه تو‌هاجر

در طــورِ لــقا يــگانـه بانو    در مُـلك وجود زيب و زيور

بــا شــير خــدا عـليّ عالي    هـم سنگر و هم پيام و همسر

مانند تو زن جهان‌ ‌نديده‌‌است    غــمـخوار و نـگاهبانِ شوهر

اي عــين كمال و جان بينش    اي‌شخص‌شخيص عصمت‌و فرّ

بـر رفـعت قدر تو گواه است    بــيت و حجر و مقام و مشعر

اي ســيّــده زنــان عــالـم    اي بــضــعه حــضرت پيمبر

تـو اصلي و ديگران همه فرع    تــو جـاني‌ وديگران چو پيكر

در مُـــلــك وَلا ولــيّـة الله    بـر نــخلِ وجــود احمدي بَر

قــرآن بــه فـضيلت تو نازل    بــرهان تــو مــحكم و مقرّر

روي تــو جــمال كــبريايي    كــوي تــو رواق قُرب داور

از جوي توشبنمي است زمزم    واز بحر تو شعبه‌اي ‌است ‌كوثر

زان خـطبه آتشين كه پيـچيد    در ارض و سـما بسان‌تنـدر

محكوم شد آن نظام وگرديد    حــق روشن و غالب و مظفّر

مـن عاجزم از بــيان وصفت    تـو بحري و من ز قطره كمتر

اي امّ مــحـامـد و مـعــالي    اي از تــو مــشام جان معطّر

بــا اين‌همه عزّ و رفعت شأن    بـا آن همه فخر بي حد و مرّ

از ظــلـم مــنافـقين امّــت    شــد قـلـب مـنير تـو مكدّر

آن را كــه نـمود حقّ مقدّم    كـــردند مــعانــدان مـؤخّر

بردند فدك‌به‌غصب و بسـتند    بــر بـاب تو گفته‌‌اي مـزوّر

افسوس شكست دشمـن‌دين‌    پـهلوي تو را به ضربـت در

بــازوي تـو را به تازيــانه    زد قــنفذ مــلحد سـتـمگر

از سيلي و شـرح آن نگويم    كافتد بـه دل از بيانش آذر

در مــاتم مـحسن شهيدت    ماييم به سوگ و ناله اندر

بر لطفي صافي از سر لطف    بنگر كه بُوَد پريش ومضطر

بس فخر ازآن كند‌كه دارد    بر سـر ز سـتايش تو افسر